|
Vandaag hebben we een mega etappe van 260 miles voor de boeg. Na het ontbijt wat een beetje zwaar valt, gaan we om 8:10 op weg. Eerst maar even tanken ergens langs de snelweg.
Dan om 9:00 uur het eerste bord op de historic route 66. Prima. Lekker binnendoor karren. Het is prima weer. Licht bewolkt. Nog niet te heet. Vanmorgen om 6:00 uur was het nog bijna donder. En nu is het nog lekker weer. Om kwart voor tien stoppen we ergens langs de weg om water te drinken. En de dames gaan massaal de bosjes in om te plassen. Ook ik dus. Verder gaat het weer. Over de brug met de 28 bogen. Een attractie volgens het boekje, gewoon een brug volgens ons. Om half twaalf is er weer een drinkpauze. We hebben er dan bijna 100 mijlen opzitten. Dat schiet mooi op, denken we. Af en toe moet er een stukje snelweg worden genomen. Maar dat is heus geen pretje. De vrachtauto's suizen zo dicht langs. Dat is niet fijn. Al die zuiging. En die uitlaatgassen. Ik voel me net een gerookte paling. Bah. En blijven smeren. Je ziet de mensen die al bijna aan hun blote gat rijden toch langzamerhand weer wat kleren aantrekken. De armen, benen, schouders en neuzen beginnen al goed te verbranden. Dat gaat goed pijn doen. De lange mouwen (nieuw gekochte T-shirts) en de lange, dunne broeken komen al weer terug. Gelukkig hebben wij nog steeds onze spijkerbroek en doorwaai jas aangehouden. Je komt wel af en toe van de motor af met een zeiknatte kont van het zweten, maar je bent in ieder geval niet pijnlijk verbrand. Ook moet je goed blijven eten en drinken om de suikerspiegel op peil te houden. In Clinton getankt. Daar was ook een route 66 museum, maar daar gaan we niet naar toe. Daar moet je voor betalen en in Elk niet volgens de reisleiders. Dat klopt dus niet, Elk kost $3,00 pp. Als we weer op weg gaan, staan we bijna meteen weer stil. Er komt een parade langs met de plaatselijke politie, brandweer en ambulance en een stoet van verenigingen en leuke auto's. We barsten inmiddels van de honger. Dus als we om twee uur bij het 'nationale route 66' museum in Elk aankomen, kopen we een kaartje, vragen waar we kunnen eten in het museum (niet dus), lopen de deur weer uit en gaan eerst naar de KFC aan de overkant van de straat om te eten. We rammelen. Waar al dat voer blijft is me een raadsel, maar we hebben steeds toch weer honger. Dan gaan we nog even het museum bekijken, waar niet veel aan is. Als het bezoek 15 minuten heeft geduurd is het veel. Grappig. Nog even met Pa Kees gebeld. Verder gaat her weer, Texas in. De omgeving is niet bepaald inspirerend. Kale vlakten en weiden. Ik val bijna in slaap. Maar hopen dat dat bij Peter niet gebeurt. Veel snelweg. Maar gelukkig ook stukjes van de hele oude route 66 van 1930/1960. In de dorpjes waar we doorheen gaan is het nu wel weer bloedheet. Ergens in Nergenshuizen bij een benzinepomp weer wat gedronken. Nog even de laatste 50 mile afraggen, tanken en naar het hotel. Het is dan al na zeven uur. Biertje. Waar blijven de kamerkaartjes toch? Om 8 uur zijn we op de kamer. Eerst maar even douchen en tv kijken om even bij te komen van deze lange rit. 206 werden 305 mijlen op onze teller. Oef, en morgen nog zo een etappe. Als we willen kunnen we met de limousine naar een steakhouse met de grote groep. Maar daar hebben we geen zin in. We kijken wel bij de Wallmart of ze wat fruit voor ons hebben. En yoghurt of zoiets. We hebben nu even geen honger. En anders is er altijd nog McDo of de burgerking in de buurt. Het is wel zwaar om de hele dag te rijden, maar het is een onvergetelijke ervaring. |